Kalungkutan.

Minsan ba na-feel niyo na ba ang sobrang kalungkutan? Hindi mo mapigilan mapaisip at maluha nalang? Yung tipong parang kumpleto ka naman pero may mga bagay lang talaga na sadyang nagpapalungkot sa'yo. Sa 'di maintidihang pangyayari, bakit ganun?

Gusto ko sana mag-share sa inyo ng mga pangyayari na naganap sa araw na ito. Ngunit minarapat ko nalang na huwag ikwento lahat dahil lilipas din ito. 

To make it short, nakaranas lang naman ako ng sobrang kalungkutan kanina.

Gusto ko ngumiti, tumawa, mag-share ng kwento at kung anu-ano pa kasama siya ngunit nakakalungkot lang na may mga ilang bagay lang siyang nagawa na sobra kong ikinalungkot. Feeling ko kasi, nawawalan na ako ng halaga sa kanya :(

Pero jumo-joke pa din ako kahit alam ko naman sa sarili ko na niloloko ko na yung totoong nararamdaman ko. Kailangan magpakita pa din ako isang maskara para lamang huwag masira ang araw namin. Halos isang linggo kami 'di nagkita at sa loob ng linggong yun ay bihira lang kami magkausap dahil parehas kaming sobrang busy sa trabaho. 

Minsan natanong ko ang sarili ko: "Do I deserve this?"

Humanga ako sa isa kong kaibigang si Mia.

Dahil minsan sa kanyang buhay, nagmahal siya, nagtiwala, nagtiis at nagsakripisyo para sa ikaseseguridad ng kanyang hinaharap. Alam kong hindi naging madali ang mga dinanas niya pero sobra akong humanga sa tatag ng loob niya. 

Sana maging katulad ako ni Mia. 

Sana maging matapang pa ako, maging matatag at magkaroon ng tiwala sa sarili at sa mga gagawing desisyon sa buhay.